Vanþakklæti

Amerísku toppmódelin grenja yfir því hvað það er erfitt að vera í Japan. Fríkeypis og í fyrsta sinn.
Ég grenja yfir því að hafa of mikið að gera, allt hlutir samt sem ég vil vera að gera og tími ekki að sleppa neinu.
Grenja samt.
Kvarta og kveina.
Geri samt ekki neitt fyrren korter í skilafrest.
Og óska þess að ég þyrfti bara að standa mig í Mahjong og sjónvarpsþáttakvissi.
Og ef ég þyrfti bara að standa mig í Mahjong og sjónvarpsþáttakvissi myndi ég grenja yfir því að vera ekki í skóla, í hljómsveit, á leiðinni í tónleikaferðalög, að þurfa að æfa mig, semja lög, semja laglínur fyrir aðra hljómsveit, að þurfa að skrifa blaðagreinar, að stækka íbúðina mína, vinna skemmtilega vinnu...
Bleaaahhh...
Ókei, ég ætla ekki að grenja yfir því að vera að gera svona mikið af skemmtilegum hlutum, en ég ætla samt að sletta tári öðru hvoru yfir því að sólarhringurinn sé of stuttur.
The hills are alive with the sound of music! (sungið all hraustlega).
Ég get þetta.
Komasoh!