Delúx pía

Ég er fyrsta flokks delúx pía.
Náði að drattast framúr rúminu kl. 10 í morgun og mætti of seint í fyrsta tíma annarinnar hjá mér.
Eftir tímann fór ég til sænska lektorsins að spjalla soldið og þá tilkynnti hann mér að hann væri búinn að tala við alla kennara mína og segja þeim að vera góðir við mig og leyfa mér að ná upp síðustu vikum í rólegheitum.
Það er reyndar brakandi ávísun á leti og aðgerðarleysi af minni hálfu svo ég ætla að reyna að trukkast áfram og ná þeim í næstu viku, en dem hvað þetta er samt næs.
Fokk hvað það er fínt að vera í skóla.
Lov it.

En eftir amaríkuferðina hef ég komist að því að Íslendingar eru dónar.
Við Benedikt fórum í Góða hirðinn í gær að kaupa okkur kommóðu (geðveikt smört, verð að taka mynd af henni og sýna ykkur) og þegar elskan mín var að burðast með hana út vék ekki ein einasta manneskja, ég þurfti aktjúallí að pikka í fólk og biðja það að færa sig svo hann kæmist framhjá þeim!
Ég varð geðveikt mógðuð.
Í henni Amaríku biður fólk sem nálgast mann afsökunar, þó svo það séu engar líkur á árekstri.
Kannski aðeins of mikið, en mér fannst þetta samt sætt og var alltaf jafn hissa á kurteisinni.
Svo kölluðu allir mann elsku og hunang, bæði karlar og konur.
FÍ sér eflaust ástæðu til að flippa yfir því, en mér fannst það kósí og fílaði mig geðveikt seif.
Ég vil gjarna vera elska og hunang.
Betra en að vera ekkert.
Afgreiðslufólk hér á Íslandi sér mann ekki einu sinni.
Talar mónótónískt útí loftið "Gó daa, gedj´astoða", einsog vélmenni á meðan það skrifar sms í huganum.
Ég bjóst aldrei við því að ég myndi fíla Amaríku en ég gerði það nú samt.
Væri til í að búa þar í 3 mánuði.
En á móti kemur að ég var í delúx aðstöðu þarna, rokkpía sem allir vildu geðjast.
Það gerist kannski ekki næst, ef ég fer aftur þangað.
En samt, ég veit að konurnar á dænernum og kallarnir á bensínstöðvunum munu kalla mig elsku og hunang.
Ég fílaða.