Belun

Fólk er farið að hringja og spyrja útí tíðarhringinn hjá mér ossona.
Efast er um geðheilsu mína og gónt á magann.

Það er ekki auðvelt að hætta að reykja.
Ekki nóg með að maður þurfi að stríða við fíknina og geðveikina sem henni fylgir heldur tryllist fólkið í kringum mig og fer að spinna samsæriskenningar og spyrja mig útúr þeim, kallar mig lygara beint í fésið á mér og alles.

Er þetta þess virði?

Ég er bara fokkíngs kvefuð.
Bara kvefpest, engin krakkapest.

Og ef ég á að láta ferðalög/tónleika/djamm eða whatever stoppa mig í að hætta að reykja myndi ég aldrei hætta.
Það stendur alltaf eitthvað til.
Fullt af fólki gerir fullt af hlutum án þess að reykja.
Ég hlýt að geta það líka.
Eða ekki.
Whatever.